Onderzoeker, schrijver, adviseur
Eens in de zoveel tijd wordt gesteld dat sommige groepen massaal Nederland zouden verlaten vanwege het ‘maatschappelijke klimaat’. Onder andere toenemend antisemitisme en moslimhaat zouden hiervan een oorzaak zijn. Klopt dit ook? Een check bij drie verschillende landen: Marokko, Israel en Turkije.
Lees verder op Republiek Allochtonië
‘Ik wil zelf m’n eigen keuzes kunnen maken. Ik wil zelf bepalen of ik m’n Marokkaanse paspoort houd of dat ik het teruggeef, ik wil zelf bepalen hoe ik m’n kinderen noem en zelf bepalen welke nationaliteit ze krijgen. Ik wil zelf kiezen of ik geloof en zelf bepalen of ik tijdens de ramadan een biertje drink of niet. En die vrijheid voel ik nu niet. Omdat mijn ouders in Marokko zijn geboren meent de Marokkaanse overheid zich met mijn leven te kunnen bemoeien, noemt de Nederlandse overheid mij en mijn kinderen allochtoon, word ik de laatste 10 jaar door moslims en niet-moslims op het geloof van mijn ouders aangesproken, dreigt Wilders me uit mijn eigen land te zetten en word ik door Marokkanen en moslims ‘een verrader’ genoemd wanneer ik me kritisch uitlaat over de islam of over andere Marokkanen. Ik ben het zat en wil dat het verandert.”
Een Marokkaanse Rotterdammer vatte met dit citaat aardig de discussie samen die de uren daarvoor in de Rotterdamse bibliotheek had plaats gevonden. De bijeenkomst, onder leiding van Herman Meijer, vond zaterdag 6 november plaats en was georganiseerd door het Netwerk Vrijzinnige Marokkaanse Nederlanders. In de zaal zaten ongeveer 70 Marokkaanse Nederlanders, vooral mannen.
De afgelopen maanden is er op het
Allochtonenweblog veel aandacht besteed aan Marokko en de relatie van
dat land met haar emigranten. Hieronder over deze onderwerpen een
‘factsheet’ en links naar een selectie van de artikelen die zijn
verschenen.
Marokko is een koninkrijk. De koning, Mohammed VI (afgekort M6),
wordt niet alleen beschouwd als wereldlijk leider, maar ook als
geestelijk leider. De Koning is opperbevelhebber van de strijdkrachten
en voorzitter van de Hoge Raad voor de Magistratuur. Alle belangrijke
politieke beslissingen moeten met zijn instemming worden genomen.
Aan
de laatste parlementsverkiezingen 2007 deden 33 partijen mee. Maar
liefst 24 fracties veroverden een plek in het Marokkaanse parlement. De
conservatieve partij Istiqlal (Onafhankelijkheid) won de verkiezingen
met 52 zetels, gevolgd door de islamitische Partij voor
Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (PJD) met 47 zetels. De socialistische
USF was de grootste verliezer en viel terug naar 36 zetels. De
invloedrijke islamistische beweging Adl wa al Ishan (Rechtvaardigheid
en Liefdadigheid) riep op tot een boycot van de verkiezingen. De
politieke partij van de Berbers, de Parti Democratique Amazigh (PDA) werd verboden.
Slechts
37 procent van de kiesgerechtigden trok naar de stembus en dat was een
dieptepunt. Volgens waarnemers een duidelijk teken van een wantrouwen
in de overheid. Na de verkiezingen vormden Istiqlal en de USF opnieuw
de regering onder leiding van premier Abbas El Fassi. In zijn kabinet
zijn zeven van de 34 ministers vrouw.
Afgelopen zomer is er een
34ste politieke partij opgericht: de Parti Authenticite et Modernite
(PAM). De oprichter van de partij is Fouad Ali el Himma, die al dertig
jaar de beste vriend van de koning is. De verwachting is dat El Himma
tegenwicht moet bieden aan de oprukkende islamisten van de Parti de la
Justice et du Developpement (PJD), die onlangs hardliner en
aartsconservatief Abdelilah Benkirane tot haar partijleider koos. PAM
zal, vanwege de directe link met de koning, waarschijnlijk een grote
aanhang verwerven.
Mensenrechten
In juli 1999 kwam
er na ruim dertig jaar een einde aan het bewind van Koning Hassan II.
Onder zijn regime, de jaren van lood genoemd, werden mensenrechten fors
geschonden. Vlak voor zijn dood kwamen er voorzichtig hervormingen tot
stand. De nieuwe koning, Mohammed VI ging hier mee door. Dit heeft
geleid tot een opener klimaat in Marokko. Er kan meer worden gezegd en
er is sprake van een grotere persvrijheid.
