Sinds eind jaren ’80 wordt er met regelmaat onderzoek gedaan naar de wijze waarop Nederlandse media berichten over moslims. Ik maak een overzicht in het kader van het project Moslims in Nederlandse kranten, een onderzoek uitgevoerd door The Hague Peace Projects en Tayfun Balcik met medewerking van Republiek Allochtonië en NieuwWij.
Lees deel I op Republiek Allochtonië.
Blogtournee Arabieren Kijken: Rachid en Mohamed
Hun stemmen lijken sprekend op elkaar. Wanneer ik ze aan de telefoon krijg en in plat Amsterdams ‘Hey kaaskop!’ hoor, duurt het meestal even voordat ik weet met wie ik spreek. Maar, wanneer ik ze zie, is het niet moeilijk de twee broers uit elkaar te houden.
Marokkanen krijgen ten onrechte de schuld van tragisch ongeval na onjuiste Telegraafberichten
De 19-jarige jongen uit Oegstgeest die op nieuwjaarsochtend zijn dood vond
op treinstation Rotterdam Alexander, is niet het slachtoffer van een mensenjacht door Marokkanen zoals eerder door De Telegraaf werd gesuggereerd. De jongen is het slachtoffer geworden van
‘een tragisch ongeluk’, zegt de politie. De onjuiste berichtgeving door De Telegraaf heeft geleid tot Marokkanenbashing op verschillende websites.
Een 21-jarige vriend van het
slachtoffer, die zwaargewond raakte, heeft gezegd dat ze met zijn
tweeën naar een ruzie toe wilden die aan de overzijde van het station
plaatsvond. Daardoor raakten de jongens afgeleid en hoorden ze een
intercity niet aankomen.
Direct na het ongeval stookte De Telegraaf de boel op door te spreken over een ‘dodelijke
mensenjacht’ door volgens getuigen ‘Marokkaanse ruziezoekers’. De berichten werden door tal van websites overgenomen, inclusief enkele Belgische sites. De website van Het laatste Nieuws bracht het bericht onder de kop Marokkaanse bende jaagt feestende jongens de dood in.
Lees verder op het Allochtonenweblog
En wanneer bashen de moslims nou eens terug?
Volgens Wouter Bos is het goed wanneer er in het integratiedebat
meer gepolariseerd wordt. ‘In het debat over integratie hoor ik
voortdurend mensen roepen dat er minder gepolariseerd moet worden. Ongelooflijk. Mijn stelling is: ophouden met dat gezeur over de toon van het debat!’ verklaarde hij in een interview met de Volkskrant. ‘Geen emancipatie zonder polarisatie’, zei Bos verder. Hij trok daarbij de vergelijking met de emancipatie van de arbeider en de vrouw en de homo. Hun emancipatie was vooral dankzij strijd gerealiseerd.
Je kunt je afvragen in hoeverre die vergelijking hout snijdt. De emancipatie van arbeiders, vrouwen en homo’s ging inderdaad met strijd gepaard, maar niet met strijd tégen de arbeider, de vrouw en de homoseksueel; het was een strijd tégen de personen, gedachten en instituties die dominant waren en de emancipatie van die groepen blokkeerden. Voor een vergelijkbare emancipatie van etnische minderheden zou dan strijd nodig zijn van groepen allochtonen die hun plek opeisen, die Nederlandse dominante waarden en ideeen ter discussie durven stellen en die bijvoorbeeld discriminatie en achterstelling van hun groepen aan de kaak stellen. Het is de vraag of dit de strijd is die Bos bedoelt.
Met zijn oproep om te polariseren en niet te zeuren over de toon,
lijkt Bos zich vooral te willen bevrijden van het multiculturele juk
dat zijn partij lang in een houdgreep heeft gehouden. Maar schieten we
wat op met deze oproep wanneer het betekent dat autochtonen problemen –
hoe ongenuanceerd ook – moeten kunnen ‘benoemen’ en dat allochtonen
niet moeten zeuren als ze daar niet tegen kunnen?
Om een beetje te kunnen polariseren heb je twee – liefst gelijkwaardige kampen nodig en daarvan is in het publieke debat over integratie amper sprake. Er zijn in de media en op talloze websites genoeg mensen te vinden die blijkbaar een behoefte hebben om moslims, allochtonen of Marokkanen te bashen, maar er zijn er van deze groepen maar verdomd weinig die – in het publieke debat – assertief terugbashen. Zijn deze nieuwe Nederlanders te beschaafd om te bashen, zijn ze bang voor hun positie, worden ze niet uitgenodigd om hun mening te verkondigen of worden ze botweg geweigerd?
