Sigrid Kaag gekozen tot ‘politicus van het jaar 2018’

Sigrid Kaag (D66) is gekozen tot ‘politicus van het jaar’ in een verkiezing die als ‘alternatief’ voor die van Eenvandaag was georganiseerd. De minister van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking haalde in deze verkiezing waaraan 1445 mensen deelnamen ruim 32 procent van de stemmen. Europarlementariër Judith Sargentini (GroenLinks) werd tweede (15%), gevolgd door het Amsterdamse gemeenteraadslid Sylvana Simons (12%) en Tweede Kamervoorzitter Khadija Arib (10%). 

Deze Politicus van het Jaarverkiezing werd door mij georganiseerd als alternatief voor de wat mij betreft dubieuze verkiezing (zie hieronder waarom) van Eenvandaag waarvoor Wilders, Baudet, Dijkhoff, Rutte en Klaver genomineerd zijn. 

Voor deze alternatieve stemming waren elf vrouwen genomineerd. Dit lijstje werd samengesteld op grond van een hele korte inventarisatie op sociale media. Daarnaast hadden de deelnemers de mogelijkheid eigen vrouwelijke kandidaten voor te dragen. De oproep tot deelname aan de verkiezing werd verspreid via Facebook en Twitter. De uitslag zal daarom niet representatief zijn, maar is, net als veel andere onzinlijstjes die deze maand verschijnen, vooral leuk voor mensen die van lijstjes houden. Deze alternatieve verkiezing is dus NIET serieus bedoeld, mijn kritiek op de methode van Eenvandaag wel. 

Alle ministers voor integratie sinds 1981

Sinds 1981 zijn er 15 kabinetten geweest met een minister die verantwoordelijk is voor het integratiebeleid. Wouter Koolmees is de derde D66 minister die deze verantwoordelijkheid heeft. De VVD leverde de meeste ministers. Een overzicht.

Het begin van het Nederlandse integratiebeleid

De geschiedenis van het Nederlandse integratiebeleid zou je op verschillende momenten kunnen laten beginnen: in de 16e of 17e eeuw of aan het begin van de vorige eeuw toen er honderdduizenden vluchtelingen naar Nederland kwamen, na de dekolonisatie van Indonesië, of vanaf de jaren 60 toen regeringen van VVD en de partijen die later het CDA zouden vormen (KVP, CHU, ARP) wervinsgakkoorden sloten met  Italië en Spanje (1960 en 1961), Portugal (1963), Turkije (1964), Griekenland (1964), Marokko (1969), Joegoslavië (1970) en Tunesië (1970).

Je kunt de geschiedenis ook starten met de Nota inzake buitenlandse werknemers die in 1970 door minister van Sociale Zaken Bauke Roolvink (ARP/CDA) naar de Tweede Kamer werd gestuurd of met de uitgebreidere Nota Buitenlandse Werknemers, Memorie van Antwoord die in 1974 ten tijde van het kabinet Den Uyl door minister Jaap Boersma (ARP) naar de Tweede Kamer werd gestuurd. In deze nota werd na de oliecrisis gekozen voor een restrictievere koers en werd een begin gemaakt met een structurelere aanpak van integratie.

Voor dit geval kies ik ervoor het overzicht te beginnen met het eerste kabinet Van Agt (CDA, VVD; 1977-1981), omdat dit kabinet vanaf het laatste jaar (1981) voor het eerst een coördinerend minister voor minderhedenbeleid kende.

Behalve een slavernijmuseum verdient Nederland ook een migratiemuseum

De gemeente Amsterdam trekt een ton uit voor een verkennend onderzoek naar de mogelijkheden voor een ‘voorziening’ die vertelt over het slavernijverleden. Ik zou daarnaast graag willen pleiten voor een migratiemuseum in Rotterdam of Amsterdam.

De verkenning van Amsterdam komt er naar aanleiding van een voorstel van GroenLinks samen met PvdA en SP, dat met brede steun in de Amsterdamse raad werd aangenomen. Initiatiefnemer Simion Blom benadrukt op de website van Groenlinks Amsterdam dat er te weinig bewustzijn is over dit deel van onze geschiedenis. Dat leidt volgens hem tot de dag van vandaag tot vooroordelen, etnische ongelijkheid en uitsluiting.  Hoewel het gemeentebestuur wil verkennen of een museum haalbaar is, laat Blom in Het Parool weten dat als het aan hem ligt het een museum op een centrale plek in de stad wordt, met een vaste collectie, een bibliotheek en een zaal voor theater en debat. De focus moet wat betreft het GroenLinks raadslid de transatlantische slavernij zijn, maar andere thema’s zijn volgens Blom ook van belang.

De kabinetten Rutte I, II en III over immigratie en integratie

Net als dat bij Rutte I en Rutte II het geval was, bevat het regeerakkoord van Rutte III op het terrein van immigratie en integratie veel maatregelen waarvan het de vraag is of ze politiek of juridisch haalbaar zijn. Een overzicht.

Het CDA en de VVD, de twee grootste partijen die Rutte III vormen, hebben sinds de regering De Quay, die begin jaren 60 de eerste wervingsakkoorden sloot met Italië en Spanje, de grootste stempel op het Nederlandse immigratie- en integratiebeleid gedrukt.

Het derde kabinet Rutte wordt het 23e kabinet na 1959. Hiervan nam het CDA (of haar voorgangers) zitting in 20 kabinetten en de VVD in 16 kabinetten. Op grote afstand volgen de PvdA (8 kabinetten) en D66 (7 kabinetten). Het CDA leverde 17 keer de premier, de PvdA drie keer (Den Uyl en twee keer Kok) net als de VVD (drie keer Rutte).

Wat waren de belangrijkste maatregelen uit de regeerakkoorden van deze drie kabinetten Rutte?

Twintig jaar onderzoek naar Turkse Nederlanders, integratie en De Lange Arm

Begin juli stuurde minister Asscher het rapport Wat zijn dat nou voor clubs? van bureau Radar Advies naar de Tweede Kamer. Het rapport is het verslag van een onderzoek naar Turks Nederlandse religieuze organisaties. De onderzoekers gaan in op de vraag in hoeverre deze organisaties nou de integratie in Nederland bevorderen en in welke mate ze worden aangestuurd vanuit Ankara. Is er sprake van een Lange Arm?

Het onderzoek van Radar Advies is niet het eerste onderzoek waarin deze vragen aan de orde komen. Al vanaf de jaren ’70 wordt namelijk onderzoek naar deze vraagstukken gedaan. In dit stuk een overzicht van onderzoeken van de afgelopen 20 jaar.

Integratie, discriminatie, radicalisering en meer in de verkiezingsprogramma’s

In aanloop naar de verkiezingen heb ik in een aantal artikelen op Republiek Allochtonië gekeken naar de aandacht die politieke partijen in hun verkiezingsprogramma’s besteden aan onderwerpen als discriminatie, diversiteit, etnisch profileren, Zwarte Piet, het kinderpardon, vrijheid van godsdienst en radicalisering.

Ik heb me beperkt tot de 13 partijen die volgens de peilingen aan het begin van deze reeks een kans maken op een zetel in de Tweede Kamer. Daarnaast heb ik, op verzoek van diverse lezers, ook naar het programma van Artikel1 gekeken. Hieronder links naar de overzichten:

1. Wat willen de partijen doen tegen etnisch profileren?
2. De verkiezingsprogramma’s en de vrijheid van godsdienst
3. Wat staat er in de verkiezingsprogramma’s over Zwarte Piet en het slavernijverleden?
4. Wat staat er in de verkiezingsprogramma’s over diversiteitsbeleid en arbeidsmarktdiscriminatie
5. Welke partijen willen wat doen tegen discriminatie?
6. Wat schrijven de politieke partijen over het kinderpardon en uitgeprocedeerde asielzoekers?
7. Wat staat er in de verkiezingsprogramma’s over het tegengaan van radicalisering? 

Lees ook: Welke Nederlanders met een niet-westerse migratieachtergrond maken kans op een Kamerzetel?

Factchecks

Kloppen de uitspraken van politici of niet? Kijk op Stellingchecker.nl

 

Stellingchecker.nl biedt platform om zelf te factchecken

De verkiezingsstrijd is losgebarsten en politici duikelen over elkaar heen met beloftes, doemscenario’s en beschuldigingen.

Maar wie checkt de feiten? Een paar kranten doen dat zo nu en dan, en we hebben uiteraard Flip van Dyke, maar dat is te weinig. Joost Berculo van Sargasso en ik namens Republiek Allochtonië hadden een vergelijkbaar idee: we vonden het van democratisch belang dat er een platform moest komen waarop Nederlanders zelf uitspraken van politici (en in later stadium mediaberichten)  kunnen factchecken.

De site stellingchecker.nl is inmiddels operationeel, vooral dankzij veel werk van Joost Berculo en ook van Christian Jongeneel die al een paar weken als redacteur aan de slag is.
Of je nu links of rechts bent, pro of anti EU, gelovig of ongelovig, vegetariër of carnivoor, iedereen kan een account aanmaken, stellingen toevoegen en checken.

Ook bestaat er de mogelijkheid zelf checks in te zenden of bestaande checks over te doen. Feiten zijn namelijk niet altijd bikkelhard en over de interpretatie kan getwist worden.

Toespraak bij ontvangst Clara Meijer-Wichmann penning 2016

Op zaterdagmiddag 10 december 2016 had ik de geweldige eer als hoofdredacteur en oprichter van Republiek Allochtonië de Clara Meijer-Wichmann Penning te mogen ontvangen.

Ik nam in mijn speech stelling tegen hijgerige en foutieve berichtgeving in de media, het zonder enige onderbouwing culturaliseren en islamiseren van het integratiedebat en ook nam ik het geneuzel over de Nederlandse cultuur’ of ‘onze manier van leven’ op de korrel. Wanneer we willen benadrukken welke waarden en vrijheden we belangrijk vinden, is het veel effectiever, concreter en vooral inclusiever om de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens als referentiepunt te gebruiken.

Hieronder de tekst van mijn speech.

Wat staat er in de (concept) verkiezingsprogramma’s over immigratie, integratie en discriminatie?

Welke standpunten nemen de politieke partijen in hun (concept-) verkiezingsprogramma’s in over vluchtelingen, integratie, discriminatie en radicalisering? Of over het kinderpardon, etnisch profileren, bed-bad-brood en een boerkaverbod?

Het zijn allemaal onderwerpen die de afgelopen jaren hoog op de politieke agenda stonden. Dezelfde onderwerpen zullen ook prominent aan de orde  komen tijdens de campagnes voor de Tweede Kamerverkiezingen in maart 2017.

Ik inventariseerde voor het Kennisplatform Integratie & Samenleving (KIS) de (concept-) verkiezingsprogramma’s van de politieke partijen die volgens de huidige peilingen een kans op één of meerdere zetels in de Tweede Kamer maken. Dat zijn: VVD, PVV, PvdA, CDA, D66, GroenLinks, SP, 50PLUS, ChristenUnie, Partij voor de Dieren (PvdD), SGP, VoorNederland (VNL) en DENK.

Het culturaliseren van debatten over vrijheid en integratie werkt averechts

Beste mevrouw Schippers,

Ik heb de laatste tijd geworsteld met uw HJ Schoo-lezing over vrijheid.
Net als u wil ik dat mijn dochters in alle vrijheid hun leven kunnen leiden.
Uw pleidooi voor individuele vrijheid ondersteun ik  van harte, maar toen u uw betoog ging culturaliseren, haakte ik af.

Met kreten als ‘de Nederlandse cultuur’ of ‘onze manier van leven’, kan ik niks, omdat deze kreten nooit concreet worden. Sterker, ik denk dat u door het culturaliseren van uw verhaal individuele vrijheid juist niet vergroot, dat u optie manier mensen eerder uitsluit in plaats van insluit. Effectiever lijkt het me onze grondwet en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens als referentiepunt te gebruiken voor de strijd voor vrijheid.

En, als u zo voor vrijheid bent, waarom sluit u samenwerking met de PVV dan niet uit, een partij die met voorstellen komt die fundamentele rechten van bevolkingsgroepen bedreigen?

Ik probeer het toe te lichten in bijgaande brief.